Heb je dat ook wel eens?
Dat je je heel erg nietig kan voelen als je naar het heelal kijkt?
Dat je je een ieniemienie stipje voelt?
Wie zijn we eigenlijk? Doen we er wel toe? Er zijn mensen die het leven om deze reden zinloos noemen.
Ik geloof dat we alles EN niets zijn, dat het niets iets prachtigs is èn dat we er wel degelijk toe doen. Ik geloof dat we juist in het niets alles kunnen vinden. In deze blog leg ik uit waarom ik het zo zie. Ik gebruik hiervoor eenvoudige wiskunde en ik stip het gedachtegoed van Boeddha en van zenmeester Witkam aan. Het gaat over dingen die eigenlijk niet kunnen en een heel klein beetje over de kwantummechanica.
Misschien helpt het je.
ALLES
Neem een kleine cirkel met een middelpunt in gedachten. Elk punt op de rand van de cirkel kan verbinden met het middelpunt. In de wiskunde noem je dat de straal van een cirkel. Zet nu in gedachten een hele grote cirkel om de kleine cirkel heen. De stralen van de kleine cirkel kunnen naar buiten verlengen zodat deze uiteindelijk ook de rand van de grote cirkel raken. Zie je dat voor je? Alle punten van de rand van de kleine cirkel staan in verbinding met de rand van de grote cirkel. En het omgekeerde is ook waar. Alle punten van de rand van de grote cirkel zijn verbonden met de rand van de kleine cirkel.
Dit gaat altijd op.
Zelfs als de kleine cirkel een ieniemienie stipje is en de grote cirkel het heelal.
Jij bent het stipje. Ik ben het stipje. Wij zijn allemaal stipjes verbonden met het oneindige, verbonden met het heelal. En het heelal is verbonden met ons.
Al het oneindige zit in ons. Het is maar hoe je het bekijkt.
Hoe kunnen we dan óók niets zijn?
NIETS
Stel jezelf een wiel in de vorm van een driehoek voor.
Dat is lastig. Een driehoek heeft drie hoeken en zal niet zo lekker draaien. Om de driehoek beter te laten draaien hebben we meer hoeken nodig. Hoe meer hoeken hoe beter het wiel zal draaien.
Er zijn dus oneindig veel hoeken nodig om tot een cirkel te komen.
Dat klinkt logisch, toch?
Nu komt de hersenkraker. Een cirkel is rond. Een cirkel heeft geen hoeken.
Oneindig is alles, maar ook niets. Wij zijn niets. Wij zijn de stilte, wij zijn de leegte. En dat is tegelijkertijd heel groot. Het is maar hoe je het bekijkt.
Als je mediteert oefen je om je gedachten voorbij te laten gaan. Je ervaart de leegte, de stilte en het niets.
Volgens Boeddha is er een absolute werkelijkheid, los van gedachten. Dat spreekt mij aan. Het zijn immers slechts gedachten. Je BENT niet je gedachten.
Zenmeester Jeroen Witkam noemt de ervaring van stilte en leegte de OERgrond van ons bestaan.
Hoe mooi is het dat de weg van de leegte leidt naar onze OERgrond? Het leidt naar ons echte ZIJN.
Het leidt tot inzicht en kennis, waarna je, volgens Witkam, met een innerlijke vrijheid en rust weer teruggaat naar het alledaagse leven1. Je leert dus door te mediteren het eindeloze in jezelf kennen.
Ken jezelf. Daar gaat het om. Bevrijd je van je gedachten (lees mijn blog QIGONG over storende ‘ikken’) en verbind je met het oneindige eindeloze in jezelf en om je heen.
Alles EN niets kan eigenlijk niet, maar toch is het zo. Het is maar hoe je het bekijkt. De wetenschap is nog niet zo ver om dit te ontrafelen. Dat kan. Er zijn wel meer zaken waar de wetenschap het antwoord nog niet op heeft, zoals bijvoorbeeld het geval is bij de Kwantum-mechanica.
Kwantum-mechanica
De kwantum-mechanica onderzoekt hoe hele kleine (kwantum-)deeltjes zich gedragen. Deze ieniemienie deeltjes (stipjes) zitten in ons, maar ook in alles om ons heen. Wat blijkt? De deeltjes gedragen zich als een deeltje als je naar ze kijkt en als een golf als je niet kijkt. Een deeltje EN een golf dat zich afhankelijk van een observator op een bepaalde manier manifesteert.
Dat kan eigenlijk niet, maar toch is het zo.
Het is maar hoe je het bekijkt…
‘In het stille zitten: voorbij, eindeloos voorbij, voorbij aan de woorden… om tot de intimiteit met onszelf te komen, de identiteit met ons ware zelf dat tegelijk de intimiteit is van heel de kosmos, van heel het bestaan. Eén met alles wat is.1’
We doen er toe. Wij zijn alles EN het niets. Tegelijkertijd.
Het kan eigenlijk niet, maar toch is het zo. Het is maar hoe je het bekijkt.
Liefs,
Barbara
Wat vind je van deze blog? Kan je er iets mee? Ik ben benieuwd en ik lees graag je reactie.
#lijfplein #welbevinden #lichaamengeest #lekkerinjelijf #mediteren #allesenniets #vrijvangedachten #barbarablok
1.Witkam, J. (2009). Zitten In Stilte: 35 Teisho’s (1ste editie). Have, Ten.
Afbeelding heelal: www.freepik.com/free-photo/3d-space-scene_1077125.htm#query=univers&position=14&from_view=search&track=sph”>Image by kjpargeter</a> on Freepik
4 reacties op “Alles EN niets – over je klein en nietig kunnen voelen, maar er toch toe doen”
Mooi be- en geschreven Barbara. Voor wie iets van die oneindigheid (ruimte en ‘leegte’) om je heen en in je wil ervaren en niet aan mediteren toekomt, kun je ook in dagelijks leven oefenen. Als je wandelt, fietst, in de auto zit, wacht in de rij etc etc, maak je zelf vanuit je buikcentrum wat groter en ruimer. Je hebt een veld om je heen; sterker je bent dat ruimere veld in en om je, een ruimer lichaam van waardering. Gewoon vaak doen en je ontdekt zelf wat je ervaart en welke woorden je er aan geeft.
dank je Theo, mooi verwoord!
Goedenavond Barbara, ik merk dat ik wel begrijp wat je bedoeld en het is duidelijk geschreven.
Maar mijn hoofd is te vol en ben gauw afgeleid tijdens het lezen.
Ga het nog een paar keer lezen.
Ik ben wel bezig om mijn buikademhaling te doen als ik tot een bepaalde vorm van rust wil komen.
Dan lijkt het ook of ik meer ruimte krijg.
Is dat wat je bedoeld met de ruimte vooral als je het gevoel hebt dat iedereen te dicht bij is.
Ik ga het morgen nog eens lezen
Groet lia
Hoi Lia, ruimte in jezelf is een moeilijk begrip. Ik heb daar ook lang naar gezocht. Wat is dat nu eigenlijk? Het is een gevoel waarvan ik denk dat iedereen het anders zal omschrijven. Voor mij is het kalmte in mijn hoofd met aandacht en liefde in het ‘nu’, ongeacht de omstandigheden. Een buikademhaling kan hier zeker bij helpen. Het is het gevoel van niks en oneindig. Een oneindige verbinding met alles wat er is en een oneindige aandacht voor het ‘nu’. Liefs, Barbara